یاغیانه

«لغت نامه دهخدا»

[نَ / نِ] (ص نسبی، ق مرکب)(مرکب از «یاغی» ترکی + «انه» فارسی غالباً قید حالت در جمله باشد) چون یاغیان. یاغی صفت :
پس چو عادت سرنگونیها دهم
ز اسپه تو یاغیانه برجهم.مولوی.