آزار گرفتن

«لغت نامه دهخدا»

[گِ رِ تَ] (مص مرکب) آزار گرفتن از کسی؛ از او رنجیده و دلتنگ شدن. به او خشم گرفتن :
همه بندگانیم و فرمان تراست
چه آزار گیری ز ما، جان تراست.فردوسی.
از این پس کسری از بزرجمهر آزار گرفت و چون از روم بازگشت او را بازداشت مدتها تا از آن تنگی و رنج چشمش تباه شد. (مجمل التواریخ).