آسمانگر

«لغت نامه دهخدا»

[سْ / سِ گَ] (ص مرکب) صانع آسمان. خالق سماء :
همی دانم که جور است این ولیکن
ندانم زآسمان یا زآسمانگر.ناصرخسرو.