آسوده دل

«لغت نامه دهخدا»

[دَ / دِ دِ] (ص مرکب)فارغ البال. بی دلواپسی. بی رنج. بی عذاب. غیرمضطرب :
کسی خسبد آسوده در زیر گل
که خسبند از او مردم آسوده دل.
سعدی (بوستان).