آغنده

«لغت نامه دهخدا»

[غَ دَ / دِ] (ن مف) آکنده :
دل ز مهر جهانیان کنده
وآنگه از مهر دوست آغنده.امیرخسرو.
-دل آغنده؛ غمین. غمگن. حزین.
- || مصمم. جازم :
فرنگیس با رنج دیده پسر
بخواب اندر آورده بودند سر
ز پیمودن راه و رنج شبان
مر آن هر دو را گیو بد پاسبان
زره در بر و بر سرش نیز ترگ
دل آغنده(1) و تن نهاده بمرگ.فردوسی.
(1) - ن ل: ارغنده.