«لغت نامه دهخدا»
[اِ عِ مُ رَکْ کَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) اتفاق در حکم با اختلاف در مأخذ که با فساد یکی از مآخذ حکم مختلف و اجماع زائل گردد. مثلاً اجماع قائم است بر نقض طهارت در صورت وجود قی و مس معاً، ولی مأخذ نقض در نزد ما قی است و نزد شافعی مس است. پس اگر یکی از این مآخذ زائل شود اجماع نخواهد بود. (تعریفات). و رجوع به اجماع مرکب در کلمهء اجماع شود.