اجمع

«لغت نامه دهخدا»

[اَ مَ] (ع ص، ق) همه. همگی. مؤنث: جَمْعاء. ج، اجمعون، اجمعین. (و آن توکید محض است). یقال: سرت یومی اجمع و لیلتی جمعاء؛ همهء روز و شب برفتم. (مهذب الاسماء). || (ن تف) گردکننده تر. جمع آورنده تر.
- امثال: اجمع من ذَرّه .
اَجمع من نمله . (مجمع الامثال میدانی).