احامس

«لغت نامه دهخدا»

[اَ مِ] (ع ص، اِ) جِ احمس. جایهای سخت و درشت. || مردان دلاور. || سالهای سخت و قحط ناک. || افتادن در هِنْدالاحامِس؛ افتادن در بلایا.
- سنون احامس؛ سالهای قحط ناک.