احجار ساقطه

«لغت نامه دهخدا»

[اَ رِ قِ طَ / طِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب)(1) احجار سماوی. سنگهائی که از آسمان بر زمین افتند. شخانه.
(1) - Bolides - Aerolithes.