احدی الحسنیین

«لغت نامه دهخدا»

[اِ دَلْ حُ نَ یَیْ] (ع اِ مرکب) یکی از دو نیکوئی. یکی از دو نیکی: که از احدی الحسنیین خالی نباشد. (گلستان). مالک بن سنان گفت : یا رسول الله بخدا سوگند که ما در میان احدی الحسنیینیم که آن ظفر است یا شهادت و هر دو صورت مطلوب و مرغوب ماست. (روضه الصفا).