احمد

«لغت نامه دهخدا»

[اَ مَ] (اِخ) ابن مروان مؤدب، مکنی به ابومسهر. وی از اهل رمله از علمای لغت است و بروزگار متوکل عباسی میزیست و او گفته است:
غیث و لیث فغیث حین تسأله
عرفاً و لیث لدی الهیجاء ضرغام
یحیا الانام به فی الجدب ان قحطوا
جوداً و یشقی به یوم الوغی الهام
حالان ضدّان مجموعان فیه فما
ینفکّ بینهما بوسی و انعامی
کالمزن یجتمع الحارات(1) فیه معاً
ماء و نار و ارهام و اضرام.
(معجم الادباء ج2 ص115).
(1) - الحالات (؟).