آلاله

«لغت نامه دهخدا»

[لَ / لِ] (اِ) شقایق. (برهان). الاله. لاله، یا لالهء نعمان :
چون دواتی بُسَدین است خراسانی وار
باز کرده سر آلاله بطَرْفِ چمنا.منوچهری.
و بیت ذیل که لفظاً و معناً صورت دیگر بیت فوق است از همین شاعر مؤید این دعویست :
بسمن زار درون لالهء نعمان بشیار
چون دواتی بُسَدین است خراسانی وار.
منوچهری.
یکی برزیگرک دیدم در این دشت
بخون دیدگان آلاله می کشت.باباطاهر.