آمره

«لغت نامه دهخدا»

[مِ رَ] (ع مص، اِ) مصدر است از اَمر، چون عافیت و عاقبت و خاتمه. فرمان. فرمان دادن. امر. ج، اوامر(1). || (ص) تأنیث آمِر. ج، آمِرات.
(1) - در این که اوامر جمع مطلق امر یا امرفرمان یا لفظ دیگر است اهل لغت اختلاف کرده اند، و ظاهراً جمع آمره باشد، چون عواقب جمع عاقبت.