ارد

«لغت نامه دهخدا»

[اِ] (اِخ) نام فرشته ایست که موکل بر دین و مذهب است و تدبیر و مصالح روز ارد که بیست وپنجم از هر ماه شمسی است بدو تعلق دارد، نیک است در این روز نو بریدن و پوشیدن و بد است نقل و تحویل کردن. (برهان قاطع) (جهانگیری). روزیست از این سی روز پارسیان. (حاشیهء فرهنگ اسدی نخجوانی). روزیست از روزهای پارسیان. (فرهنگ اسدی نخجوانی). صحیح این کلمه همان اَرْد (بفتح اول) است لیکن در فردوسی به کسر آمده است :
سرآمد کنون قصهء یزدجرد
بماه سپندارمذ روز ارد.فردوسی.
همی رفت سوی سیاوخش کرد(1)
بماه سپندار در روز ارد...فردوسی.
که تاج کئی یافت از یزدگرد
بخرداد ماه اندرون روز ارد.فردوسی.
یکی شارسان نام شاپورگرد
برآورد و پردخت از او روز ارد.فردوسی.
چو بگذشت او شاه شد یزدگرد
بماه سپندارمذ روز ارد.فردوسی.
صاحب مؤید الفضلاء بمعنی نخست و نیز بیست وپنجم روز از ماه، آورده است.
(1) - سیاوخش کرد، نام شهری است که سیاوش در ترکستان بنا کرد. (شعوری).