اردک

«لغت نامه دهخدا»

[اُ دَ] (اِ)(1) نوعی از طیور آبی دارای پنجه هائی که توسط غشائی به یکدیگر متصل اند و با نوکی که در جوانب دارای صفائح عرضی است و آن از طیور اهلی است و گوشت آن حلال است. اقسام آن در مازندران و گیلان و اطراف دریاچه های سیستان فراوان است. مرغابی. (غیاث اللغات). نوعی از مرغابی. بط. چالی :
آنکه از صولت سرپنجهء شاهین و عقاب
بال طاوس فلک را شکند چون اردک.
شاه طاهر دکنی.
(1) - Canard.