ارذل العمر

«لغت نامه دهخدا»

[اَ ذَ لُلْ عُ مُ] (ع اِ مرکب)زبون ترین هنگام عمر که زمان پیری است. آخر عمر و آن بدترین عمر است که در آن عقل از کلانسالی بازگردد و صاحب آن از ثمرهء علم که تفکر در آیات است و قیام بموجب شکرش عاجز ماند و آن هفتادوپنج یا هشتاد یا نود است. (منتهی الارب) : و مِنکم مَن یُرَد الی ارذل العُمُر. (قرآن 16/70).
بگام غصه چو شیب و فراز پیمودی
درین مسافت اندک ز حمل تا به فصال
چو شربتی که عبارت ز ارذل العمر است
ز دست ساقی ایام درکشی و لیال.
مؤلف معجم (از آنندراج).