ارندج

«لغت نامه دهخدا»

[اَ / اِ رَ دَ] (معرب، اِ) معرب رنده. یَرندج. چرم سیاه. (منتهی الارب). پوست سیاه. (مهذب الاسماء): و مما اخذوه [ای العرب] من الفارسیه الارندج، الجلود التی تدبغ بالعفص. (ابن درید در جمهره از سیوطی در المزهر). الارندج و الیرندج؛ اصله بالفارسیه رَنْدَه و هو جلد اسود، و انشد الاعشی :
علیه دَیابُوذٌ تَسَرْبَلَ تحته
ارندَج اسکاف یُخالط عِظلِما.
و انشد العجّاج:
کأنّه مُسَرْوَلٌ ارندَجا.(المعرب جوالیقی).