ازمل

«لغت نامه دهخدا»

[اَ مَ] (ع اِ) آواز. (منتهی الارب) (مؤید الفضلاء) (برهان) (جهانگیری). خروش. آوا. || آواز مختلط. (منتهی الارب). || آواز جوشن. || آواز نرهء ستور. (از منتهی الارب). ج، ازامل (مهذب الاسماء)، ازامیل. (منتهی الارب). || همه. (منتهی الارب). مجموع. (جهانگیری) (برهان). تام: اخذه بازمله؛ ای بتمامه. || (ص) بسیار. (منتهی الارب) (جهانگیری). کثیر. (برهان). || عیال بسیار.