اژه

«لغت نامه دهخدا»

[اِ ژِ] (اِخ)(1) پسر پاندیُن پادشاه اثینه. برادرزادگان وی، پالانتیدها(2) (پسران پالاس) وی را از تاج و تخت برکنار کردند، ولی اژه بیاری فرزند خود تِزِه بر آنان غلبه کرد و بتاج و تخت خود بازرسید. وی چون بخطا چنین پنداشت که مینتور تزه را بلعیده، خود را در دریائی که بنام او به بحر اژه معروف است، غرقه کرد. رجوع به ایران باستان ص 731 شود.
(1) - egee.
(2) - Pallantides.