«لغت نامه دهخدا»
[اَ بَ ذی یو] (اِخ) اسبذیین. گروهی از مجوس اهل بحرین. (المعرب جوالیقی ص40 س2). در وجه تسمیهء اسبذیین از بنی تمیم اختلاف است. هشام بن محمد بن السائب گوید که ایشان فرزندان عبدالله بن زیدبن عبدالله بن دارم بن مالک بن حنظه بن مالک بن زیدمناه بن تمیم باشند. هم او گوید که ایشان را از آن جهت اسبذیون نامند که آنان اسب را می پرستیدند. یاقوت گوید من قائلم که نام فرس بفارسی است و بدان ذال را برای تعریب افزوده اند. هشام گوید و گفته اند که آنان در شهری بعمان بنام اسبذ ساکن بودند و ازین رو بدان منتسب شدند. هیثم بن عدی گوید: اسبذیون یعنی جُماع و ایشان از فرزندان عبدالله بن دارم اند و از ایشان منذربن ساوی صاحب هَجَر و کاتب رسول الله (ص) است. (معجم البلدان ذیل کلمهء اسبذ) (انساب سمعانی ذیل اسبذی). رجوع به اسبذ و اسبذین شود.