آبشتنگاه

«لغت نامه دهخدا»

[بَ / بِ تَ] (اِ مرکب)نهفتن گاه. || مبرز. مستراح :
نه همی بازشناسند عبیر از سرگین
نه گلستان بشناسند ز آبشتنگاه.
قریع الدهر (از فرهنگ اسدی، خطی).