استراکیسمس

«لغت نامه دهخدا»

[اُ مُ] (یونانی، اِ)استراسیسم(1). کلیس تنس پس از تبعید پیزیستراتیدس (509 ق. م.) در آتن قانونی وضع کرد که بموجب آن افراد مدینه می توانستند هر کسی را که استبداد و یا جاه طلبی او مخل آزادی عمومی است به ده سال تبعید محکوم سازند. چنین حکمی را استراکیسمس میگفتند و اجرای آن منوط بموافقت شش هزار تن از افراد مدینه بود. میلتیادِس و تمیستوکلس و اریستیدس و بسیاری دیگر از بزرگان آتن بدین عنوان از آتن تبعید شدند. پلوتارخس می نویسد که استراکیسمس در حدود سال 420 ق. م. منسوخ شد. (فرهنگ تمدن قدیم).
(1) - Ostracisme.