«لغت نامه دهخدا»
[اِ تِ] (ع مص) استفاهه. بسیارخوار و سخت نوش گردیدن بعد کم خوراکی. (منتهی الارب). نیک واخور آمدن. (تاج المصادر بیهقی). || آرمیدن و فرونشستن تشنگی کسی از آب خوردن. (از منتهی الارب). || سبک داشتن چیزی را: استفهه استفاهاً. (منتهی الارب).