استفره

«لغت نامه دهخدا»

[اِ تَ رَ] (اِ) جوالیقی گوید استفره اصل «استبرق» معرّب است بمعنی «غلیظ الدیباج» و ابن درید گوید اصل استبرق، استروه است. (المعرب جوالیقی چ احمد محمد شاکر ص 15).