استهزی

«لغت نامه دهخدا»

[اِ تِ] (از ع، مص) ممالهء استهزاء :
نبود با ودیعت استحقار
نبود با شریعت استهزی.ابوالفرج.
همی کند هنرش بر زمانه استخفاف
همی کند نسبش بر ستاره استهزی.
ادیب صابر.