استیمفال

«لغت نامه دهخدا»

[اِ] (اِخ)(1) (دریاچهء...) دریاچه ای بیونان قدیم (آرکادی) و طبق اساطیر، هرکول در سواحل آن کلنگان آهنین منقار را قلع و قمع کرد.
(1) - Stymphale.