اسرب

«لغت نامه دهخدا»

[اَ رَ] (ع ن تف) نعت تفضیلی از سروب. رونده تر.
- امثال: اسرب مِن وَرَلِالحضیض؛ قال الخلیل الورل شی ء علی خلقه الضب الا انّه اعظم منه یکون فی الرّمال فاذا نظر الی انسان مرّ فی الارض لایردّه شی ء. (مجمع الامثال میدانی).