اسفل

«لغت نامه دهخدا»

[اَ فَ] (ع ن تف) نعت تفضیلی از سافل. زیرتر. (غیاث). بزیرتر. پست تر. (غیاث). فروتر. (مهذب الاسماء). فرودتر. پائین تر. (غیاث). مقابل اعلی. ج، اسفلون (مهذب الاسماء)، اسافل. || (ص) فرود. فرودین. زیر. زیرین. پایین. مقابل اعلی: فک اسفل، زند اسفل :
همچو قندیل معلّق در هوا
نی بر اسفل میرود نی بر علا.مولوی.
|| (اِ) ته. تک. بُن. || اِسْت. مقعد. دبر(1): و ینفع [ البنفسج ] من وجع الاسفل و شقاقه و اورامه. (ابن البیطار).
- اسفل بطن؛ خَثلَه (مابین سُرّه و عانه).
- اسفل درجه؛ حدّاقل. کمینه(2).
- اسفل سافلین.؛ رجوع به اسفل سافلین شود.
- علم اسفل؛ فلسفهء طبیعیّه. علم اسفل عبارتست از حکمت طبیعی. (کشاف اصطلاحات الفنون).
(1) - Siege.
(2) - Minimum.