اسکلفاج

«لغت نامه دهخدا»

[اِ کِ] (اِ) رند. مشتواره. پنیرتراش: نزل فی بعض اسفاره منز و استدعی ماءً لغسل رِجلیه اخر خلعه لخفیه فقدم الیه رَبّ المنزل الماءَ و کانت علیه جبه أسماط صلبه فمن (فمر) اسفلها یقدم (بقدم) ابن عباس فاوله (فأوَهَ) لحروشتها کأنّ شیئاً لدغه و قال ابعد یا هذا فقد برَدتَ رجلی بجبتک انما هی اسکلفاج. (ابن حیان از دزی ج1 ص23). اسکرافج. اسکرفاج. سقرفاج. (دزی، ایضاً).