اسکمبیل

«لغت نامه دهخدا»

[اِ کَ] (اِ) درختی است جنگلی(1). اسکنبول (در بم و نرماشیر). اسکبیل (در خوار). رجوع به اسکنبیل شود.
(1) - Calligonum persica.