اسکندر

«لغت نامه دهخدا»

[اِ کَ دَ] (از یونانی، اِ) (از یونانی الکساندرس(1)، مرکب از الکسُ(2) بمعنی یاری کرد + آندرس(3) و آنر(4) بمعنی مرد؛ جمعاً یعنی یاور و یاری کنندهء مرد) اصل آن الکسندر است؛ عرب الف و لام آنرا تعریف شمرده الاسکندر گفته است. (تنقیح المقال ج1 ص124). جوالیقی گوید: و قرأت علی ابی زکریاء، یقال «اَسکندر» و «اِسکندر» بکسر الهمزه و فتحها و قال: هکذا ذکره ابوالعلاء فقال لی: هی کلمه اعجمیه، لیس لها فی کلام العرب مثال. (المعرب چ احمد محمد شاکر ص41). نام گروهی از مردان یونانی و رومی و مسلمان.
(1) - Alexandros.
(2) - Alexo.
(3) - Andros.
(4) - Aner.