هیی

«لغت نامه دهخدا»

[هَ] (فعل) صورتی و تلفظی محلی از کلمهء هستی. هستی تو. (انجمن آرا) (برهان) (آنندراج) :
خان و مان ساز اگر هیی مردم
ور چو مرغی بکن نشیمن خویش.سوزنی.