«لغت نامه دهخدا»
[یَ] (اِخ) ابن سفیان بن جوان فارسی فسوی، مکنی به ابویوسف. از بزرگترین حافظان حدیث و از شهر فسای ایران بود. در حدود سی سال برای طلب حدیث جلای وطن کرد و از بیش از هزار تن از اهل حدیث روایت نمود و به سال 277 ه . ق. در بصره درگذشت. او راست: 1- التاریخ الکبیر. 2- المشیخه. (از اعلام زرکلی). و رجوع به فهرست سیره عمر بن عبدالعزیز و شدالازار ص116 شود.