یحیی

«لغت نامه دهخدا»

[یَحْ یا] (اِخ) ابن علی بن عبدالله بن علی بن مفرج اموی نابلسی مصری، مکنی به ابوالحسین و معروف به رشید عطار، محدث و از حافظان حدیث مالکی بود. اصلش از نابلس و تولد و وفاتش در قاهره بود (سال 584 - 662 ه . ق.). او راست: 1- المعجم؛ در شرح بزرگان نابلسی. 2- تخاریج. 3- مجموعه هایی. وی خطی زیبا داشت و به خط خود نوشته های فراوان از او باقی است. (از اعلام زرکلی). تحفه المستزید فی احادیث الثمانیه الاسانید نیز از اوست. (یادداشت مؤلف).