یک رکابی

«لغت نامه دهخدا»

[یَ / یِ رِ] (ص نسبی، اِ مرکب) یک رکیبی. کنایه از اسب جنیبت است که اسب کتل باشد. (برهان). اسب کتل. (ناظم الاطباء). کنایه از اسب جنیبت بود. (آنندراج) :(1)
عنان یک رکابی زیر می زد
دودستی بر فلک شمشیر می زد.نظامی.
|| رفیق. || کسی که مستعد کاری باشد. (ناظم الاطباء). || (ق مرکب) ثابت قدم. (یادداشت مؤلف) :
یک رکابی مپای بر سر زهد
چون شود دل عنان گرای صبوح.خاقانی.
عنان یک رکابی برانگیختند
دودستی به تیغ اندرآویختند.نظامی.
|| (حامص مرکب) رفاقت و همدمی. (ناظم الاطباء). || کنایه از مستعد کاری شدن. (برهان) (آنندراج). || به جد شدن در کاری و شتابی. (غیاث). پای فشاری کردن و مستعد و مصمم بودن برای جنگ. (شرفنامه چ وحید دستگردی ص303).
(1) - در فرهنگها به معنی اسب جنیبت و یدک نوشته اند ولی صحیح نیست. (وحید دستگردی، از یادداشت مؤلف).