یمه

«لغت نامه دهخدا»

[یَ مَ] (اِخ)(1) نام پسر خورشید به زبان سنسکریت که در اوستا ییمه(2) آمده و او نخستین بشری است که مرگ بر او چیره شده، بر دوزخ حکومت می کند. (از مزدیسنا و ادبیات پارسی ص41).
(1) - Yama.
(2) - Yima.