«لغت نامه دهخدا»
[یِ گَ / گِ] (ترکی، اِ) زن که از خانهء عروس همراه کنند تا در شبهای اول عروسی پشت حجله نشیند و حوایج برآرد. (یادداشت مؤلف). زن مجرب و مسنی را گویند که همراه عروس از خانهء پدر به خانهء شوهر می رود و در ترتیب کارها و طرز برخوردهای او با مسائل و اشخاص راهنمایی اش می کند. ینگا. - ینگهء عروس؛ زنی که همراه عروس کنند به شب زفاف. (یادداشت مؤلف).