ابناء زمان

«لغت نامه دهخدا»

[اَ ءِ زَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) مردم روزگار. اهل روزگار. خلق :
این گُرْسنه گرگ بی ترحم
خود سیر نمیشود ز مردم
وین دور فلک چو آسیابست
ابناء زمان مثال گندم.سعدی.