«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ اُ] (اِخ) طبیبی نصرانی، معاصر معاویه بن ابی سفیان. ابن ابی اصیبعه گوید ابن اثال را در خواص ادویه و خاصه در سموم بصیرتی کافی بود و معاویه برای مسموم کردن بزرگان اسلام از او استعانت می جست و بگفتهء واقدی مالک اشتر و حضرت امام حسن علیه السلام و نیز عبدالرحمن بن خالدبن ولید که با ولایت عهد یزید مخالف می ورزید بتدبیر او مسموم و مقتول شده اند. عاقبت برادرزادهء عبدالرحمن، خالدبن مهاجر به قصد انتقام خون عم خویش به شام رفته ابن اثال را غیلهً بکشت.