ابن اخی شاکر

«لغت نامه دهخدا»

[اِ نُ اَ کِ] (اِخ) یکی از رؤسای متکلمین زندقه (مانویه) که به اسلام تظاهر می کرده است. (ابن الندیم).
اینستاگرام جدول آنلاین
کانال تلگرام جدول آنلاین

موارد بیشتر