«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ بَ] (اِخ) عبدالصمدبن منصوربن حسن بن بابک. وفات 410 ه .ق . شاعر معروف به زبان عربی. او اصلاً ایرانی بوده و بسیاری از رؤسا را مدح گفته و چون نزد صاحب بن عباد آمد صاحب از او پرسید توئی؟ ابن بابک در جواب گفت انا ابن بابِک، یعنی منم خانه زاد تو و صاحب را این جواب او خوش آمد. وفات او در بغداد بوده. (از ابن خلکان).