«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ شَدْ دا] (اِخ) بهاءالدین ابوالمحاسن یوسف بن رافع موصلی. فقیه شافعی و مورخ. دانش فقه و جز آن در بغداد بیاموخت و زمانی در موصل حلقهء تدریس داشت. آنگاه که از زیارت خانه بازمیگشت صلاح الدین ایوبی به دمشق قضای عسکر و بیت المقدس بدو تفویض کرد و او مدرسه های چند بساخت و املاکی بر آن وقف کرد. او راست: النوادرالسلطانیه. المحاسن الیوسفیه. کتاب سیره السلطان صلاح الدین. کنیت او در آغاز ابوالعز بود و آنرا بگردانید و کنیت ابوالمحاسن گرفت. وی چنانکه خود گفته است قرائت را از حافظ ضیاءالدین یحیی بن سعدون قرطبی و حدیث و فقه از قاضی ابوالرضا سعیدبن عبدالله شهرزوری و سراج الدین ابوبکر محمد بن علی جیانی و غیر آنان فراگرفته است. مولد او 539 ه .ق . به موصل و وفات در 632 بوده است و از خاندان بنی شداد است و شداد جد مادری اوست.