«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ قَ سی ی] (اِخ) احمد. یکی از شیوخ متصوفه. او به سال 534 ه .ق . در اندلس دعوی مهدویت کرد و در 538 بر میرتلا و بعض مواضع دیگر مستولی شد لکن پیروان او، او را بموحدین تسلیم کردند و عبدالمؤمن موحدی وی را آزاد کرد و مدتها در دربار موحدین بزیست و عاقبت بدست یکی از پیروان خویش کشته شد. او راست کتابی در تصوف به نام خلع النعلین فی الوصول الی حضره الجمعین و این کتاب را شیخ محیی الدین عربی شرح کرده و در آنجا گفته است: ان المصنف کان من اهل العربیه و الفضل متضلعاً من اللغه فلایقصد الی کلمه الا لحکمه یراها، و این عبارت ابن عربی مقام شامخ مؤلف و تألیف را اثبات میکند و شرح دیگری نیز شیخ عبدی شارح فصوص بر این کتاب دارد.