ابن لب

«لغت نامه دهخدا»

[اِ نُ لُب ب] (اِخ) ابوسعید فرج بن قاسم بن احمد تغلبی اندلسی. از مشاهیر علما و شعرای آنجا. مولد او در 701 ه .ق . بغرناطه و وفات در 782. وی در مدرسهء نصریه تدریس میکرد و او را فتاوی مشهوره است و پاره ای تصانیف و اشعاری لطیف دارد. و از اوست:
خذوا للهوی من قلبی الیوم ما ابقی
فما زال قلبی کله للهوی رقاً
دعوا القلب یصلی فی لظی الوجد ناره
فنار الهوی الکبری و قلبی هو الاشقی.
و این اقتباسی لطیف است از قرآن کریم.(1)
(1) - و یتجنبها الاَشقی الذی یصلی النار الکبری. (87/11 و 12).