بازارگه

«لغت نامه دهخدا»

[گَهْ] (اِ مرکب) مخفف بازارگاه. میدان دادوستد. میدان معامله :
پرستنده و دایهء بی شمار
ز بازارگه تا در شهریار.فردوسی.
ببازارگه بسته آئین براه
ز دروازه تا پیش درگاه شاه.فردوسی.
و رجوع به بازارگاه شود.