«لغت نامه دهخدا»
[عَ لَ] (اِخ) ابوبکربن عبدالرحمان بن محمد بن شهاب الدین، معروف به باعلوی از فقها بود و در حضرموت بسال 1262 ه . ق. تولد یافت و شهرهای عربستان را سیاحت کرد و سپس به حیدرآباد دکن رفت و در آنجا شهرت یافت و سپس بجاوه و مالایا شد و سرانجام در حیدرآباد درگذشت، حدود 30 کتاب در فقه و اصول و منطق و کیمیا و نجوم و حساب و ادبیات تألیف کرده که از آن جمله است «ذریعه الناهض» و «دیوان شعر» و «اقامه الحجه علی ابن حجه». باعلوی در 1341 ه . ق. وفات یافت. (از اعلام زرکلی ج 1 ص152).