باغ بهشت

«لغت نامه دهخدا»

[غِ بِ هِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) بهشت. روضهء رضوان :
در زمینی درخت باید کشت
کآورد میوه ای چو باغ بهشت.نظامی.
|| مجازاً، باغ بسیار باصفا و نزه و باطراوت و سبز و خرم که از خرمی همانند بهشت باشد.