باغچوان

«لغت نامه دهخدا»

(1) [چَ / چِ] (اِ مرکب) باغچه بان. محافظ و نگهبان باغچه. آنکه حفظ و تعهد باغچه کند. باغبان باغچه. (ناظم الاطباء). باغبان. (آنندراج).
(1) - از باغچه + وان = بان.