باغ خلد

«لغت نامه دهخدا»

[غِ خُ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب)باغ بهشت. باغ جنان. بهشت :
شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد
دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود.
حافظ.