«لغت نامه دهخدا»
[ اَ بُلْ ] (اِخ) کنیت زیادبن ابی زیاد خراسانی. امام طائفهء جارودیه، از غُلات زیدیه که متجاهر به سبّ شیخین بوده است و لقب او سُرحوب است. ابن الندیم او را مکنی به ابوالنجم و نامش را زیادبن المنذر العبدی میگوید. و معاصر بوده است با جعفربن محمد بن علی علیه السلام. و در جای دیگر گوید او تفسیری از قرآن از امام محمد باقر علیه السلام روایت کرده است. و خوارزمی در مفاتیح العلوم نام او را زیادبن ابی زیاد یا ابی زیاده آورده است.